Stwardnienie rozsiane to przewlekła choroba układu nerwowego, której główną istotną jest nieprawidłowe przekazywanie impulsów nerwowych. Jak w przypadku wielu innych chorób neurologicznych, jej przyczyna nie jest do końca znana, a rozpoznanie, ze względu na bardzo złożone i niejednoznaczne objawy, różne u każdego pacjenta, trwa niekiedy kilka miesięcy i wciąż czasem budzi wątpliwości.

A czym wobec tego jest stwardnienie rozsiane? Opierając się na fachowym, ale prostym języku medycznym, SM to choroba zapalna atakująca układ nerwowy, która powoduje uszkodzenie tkanki nerwowej, a ściślej rzecz ujmując, rozpad włókien nerwowych w mózgu i rdzeniu kręgowym. Aktualnie stwardnienie rozsiane określa się jako schorzenie autoimmunologiczne, czyli patologiczny stan w którym układ immunologiczny chorego zaczyna niszczyć własne tkanki i komórki. Specjaliści twierdzą, że wpływ na rozwój choroby mogą mieć przebyte infekcje wirusowe, środowisko, czy uwarunkowania genetyczne, na skutek, których dochodzi do nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej organizmu. Brutalność stwardnienia rozsianego polega jednak na tym, że dotyka stosunkowo młodych ludzi – najczęstsza zapadalność odnotowana została u osób w wieku do 40 lat – i na samym jej zróżnicowanym przebiegu, w którym występuje postać remisyjno-rzutowa, czyli naprzemiennie następujące po sobie okresy zaostrzenia i poprawy.

U każdego pacjenta stwardnienie rozsiane zaczyna się inaczej, a ich nasilenie i objawy mogą być różne. Najczęściej są to zaburzenia ruchowe i czuciowe, osłabienie mięśni, trudności w utrzymaniu równowagi, niedowłady oraz uczucia drętwienia i mrowienia. Często spotyka się również zaburzenia wzroku takie jak, nieostre lub podwójne widzenie, trudność w dostrzeganiu szczegółów, rozpoznawaniem twarzy i oszacowaniu odległości, a także zaburzenia mowy, dotyczące kontroli głośności, skandowania i rytmu mowy, rzadko do całkowitej afazji.

Jednym z pierwszych, ale nie jednoznacznie wskazujących na SM, objawów jakie do tej pory zaobserwowano, głównie u młodych pacjentów, to trudności koncentracji uwagi, problemy w pamięcią, upośledzenie myślenia abstrakcyjnego, czy spowolnienie psychoruchowe. Niekiedy zdarzają się również stany upośledzenia pracy narządów wewnętrznych organizmu jak m.in. układu moczowego, przewodu pokarmowego, a nawet czynności seksualnych.

Niestety mimo wciąż powiększającej się wiedzy na temat stwardnienia rozsianego, przyczyna choroby jest wciąż dla specjalistów zagadką, a to z kolei sprawia, że nie ma jednej skutecznej metody leczenia SM i ostatecznie prowadzi ona do niepełnosprawności.

Niewątpliwie terapię należy rozpocząć przede wszystkim od pewnego rozpoznania choroby, a w celu wykluczenia bądź potwierdzenia wykonuje się rezonans magnetyczny głowy i kręgosłupa oraz dość agresywne badanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Samo leczenie natomiast opiera się na podawaniu glikokortykosteroidów, hamujących proces zapalny, interferonu (białko pobudzające układ odpornościowy do walki z patogenem/wirusem) oraz leków przeciwbólowych, a w okresie zaostrzających się postępów w chorobie konieczna jest hospitalizacja.

Wbrew powszechnym opiniom stwardnienie rozsiane nie jest jednak chorobą atakującą wyłącznie ciało, ale schorzeniem mającym negatywny, wręcz destrukcyjny wpływ na samopoczucie psychiczne chorego, zwłaszcza u młodych ludzi, dla których perspektywa niepełnosprawności prowadzi do załamania nerwowego i stanów depresyjnych. Dlatego tak ważne jest wsparcie nie tylko ze strony medycznej, ale również od rodziny i bliskich.

Serwis partnerski: http://neuro-care.com.pl/centrum-leczeni...ozsianego/ - tu uzyskasz więcej informacji.